143. ya rebbî ya xaliq! bi zorê devê min vedike. kuro kerê çolê, te benê xwe qetandiye? her cara ku benê xwe diqedînî neye li vir nenivîse. min reşik meşik nedaye te. tenezûl jî nakim. tu hê zarokê duh na pêr î. ger reşik bidim te, divê bidim hemû peyamên te. lê ew qas zemanê min jî tuneye. kê reşik daye te here dewa xwe ji wî re bibîne. yê ji te aciz ez tenê nînim. ev yek.

ya dudo, hema bêje min reşik da te. yanê yê çi bibe. tu yê ber xwe bikevî yan tiştekê ji te kêm bibe? tu jî here 100 heb reşik bide min. çepik û reşşik ji bo te ev qas girîng be, ezê li vir şûn de çepik bidim hemû peyamên te yên pênc quriş.

ya sisê, ji rûyê te de jixwe ez têra xwe ji tirşikê sar bûme, neyê bela xwe ji min nexwaze. lê ev sûcê te nîne. di sêrî de sûce mine ku dibim hevalê te. lê paşê jî sûcê rêveberiya tirşikê ye ku ev qas zêde ji bo te sebr dikin.

dawiyê de ji te re şîretek: tu hay ji xwe nînî. heya ku 50 heb peyamên kêrî pîvazekê nayên dinivîsî, tenê tişteke baş binivîse da ku kesek tinazan ji te neke û li hember te rêzdar bibin. sibê heya êvarê 50 heb tişt dinivîsî, lê top bikî ”zero”. tu heyfî, rewşa xwe rast bike, nebe maskot.