12. rojnivîska delal!

îroj bû pênc roj e ku min cixare terikande, qaşo terikande lê di rastiyê de car carinan destê min ber bi wê ve diçin û li hemberê vîna min ser dikeve..

niha dema ez li ser te dinivîsim jî cixareyekê di destê min de pêketî ye û ez dizanim ku eta ku dilê min jê bixele, her û her di nava tîliyên min de pêlên xwe bisojîne..

êdî dilê min ji her tiştî dixele lê nikarim dilxelanînên xwe biavêjim sergoyê û têm hêrsa xwe li xwe dizivîrînim û heyfa derd û kulên ji xwe derdixînim. meriv ajalekî ecêb e ji tiştekî kêfê nastîne lê dibe mûpteleya eciziyên xwe, nizanim di dergeha her kesî de wilo ye? belê, ez jî ji wan kesan ne cuda me, dinya di nava fezayê de dilopek e û kes xema kesî naxwe bila nexwe jî

ji welatekî dûr dinivîsim, ji bo te êşa welêt hiltînim di hundirê xwe de, wext e ku roj hilbê