120. Ez hatim, niha li ser maseya sê kurmanca rûniştim.
sê kurmanc; yek ji cizîrê, yek ji erzîncanê, yê dinê jî ji Wanê ye.
sê kurmanc in lê hersêk bi Tirkîtî; mala minê bi tirkîtîya îstanbûl tirkçesî va behsa yûnis emre dikin.
tansiyona mijarê bilind bû, yekî dengê xwe bilind kir, min jî bona ku ortamê nerm bikim, laqirdiyek kir mi go bêhna xwe fireh ke bira.
çavên wî fire bûn, bi Tirkî go "anlamadim, bir daha tekrarla" (dubare bike)
min dubare kir, disa çavên xwe firehtir kir go "anlamadim, tercume et" (tercume bike, wergerîne)
min şaş mam ji ber ku ev geda xelqê Wanê ye û ez wek navê xwe jî zanim ku bi kurmancî jî zane.
hê wê rojê ji min ra Kurmancî xeber dabû.

neyse min wergerand, mi go "gönlünü ferah tut" çavên wî firehtir bû, go ez? Mi go şaka yapiyorm yaw (ez laqirdiyan dikim)

welhasil ez dixwazim bêjime wana da heta hun behsa "sevişme sahnesiya" fîlmên Yunis Emre vs dikin werine eslê xwe , melayê Cizîrî heye law!
hun çi dibêjin?

sê kurmanc, haja wana ne tiştên di hişê min da heye, ne jî haja wana ji wan..
êja dergah ha dergah.

neyse min zehv xeyba wana kir. Lê min nenivîsandaya ezê dînbûma.

wey ca werin binêrin, dest û dev û çavên xwe çakî dikin!