37. mijareke ku mixabin, înkarkirina carietiya îslamî ji aliyê misilmanan ve min pir xemgîn dike. bila şaş nê fêmkirin, ez van kesan û kesên carietiya îslamî qebûl dikin û jî praktîkê de jî dikin, nakim yek. ew bi xwe carietî anku koletiya seksê red dikin. cûda bûn li vira ewe, ew dixwazin bi şîrovekirina çavkaniyên îslamî bidin zanîn ku cariyetî di îslamê de tuneye, tevî ewqas çavkanî û zelalbûn ku aqilekî hişyar û çavên vekirî bi tu awayî nikarin xwe şaş bikin. qey ew qeweta di dilê mirovan ku naxwaze rastiyan qebûl bike gelek caran ji hiş, aqil, guh û çav ku dikarin bi rastiyan bihesin gelekî bêtire.

her çawa gelek înkarkerên cariyetî bi xwe jî tecawizkirina cariyên kafir (wek jinên êzîdî di destên daeş de) xirab dibînin û nalet dikin, dîsa jî înkarkirinê wisa alîkarî dide ji bo van îslamistan û rê ber wan vedike ji bo dîlgirtin û tecawizkirina cariya. ji ber ku ew îslamîst bi ilm û çavkaniyên îslamî li hemberî wan înkarkeran biserdikevin. îslamîst bi vî awayî difikirn ku yên din îslamê hew fam nekirin. û pirsa ku cariyetî bê eleqeya dîn ve ji xwe bêexlaqî ye ji wan re ne girînge, ji bo wan tenê gotina xwedê girînge. û çavkaniyên îslamî (quran û sinne, her du jî) bi naverkoka xwe destek bêhtir dide wan û ne yên din.

di vira de meriv dikare hem ji quranê û hem jî di dîroka pêxember û sehabî gelek gelek mînak bidin, lê wek min fam kir, ew bê faydeye.

lê ez her tim dibêjim, divê însan mirovatiya di dilê xwe de winda neke gava gîmnastîka tefsîrê dike ("paşî: zilm li wan nekin, heger hûn dixwazin; bi wan re bizewicin, heger ji we hat pere bidin (zekat) wan, û wana azad bikin.")