1. dema zarokatiyê de çerçiyek(etar) hatibû gundê me û li mala ciranê me de bona vêhesînê bûbû mevan..rojekek havînî û danê nîvro li pêşiya xênî li ber siya dareke li ser xilikek(xaliçe) rêxistî de etar dest bi nimêjê kirîbû, zarokên gund dorê wî kom bûbûn û bi çavên mereq tevgerên ku meriv dikir temaşa dikirin, pîra mazûbana malê wê çaxê çûbû nav bexçeyê... di nav me de yekî nîv dîn, me jê re "giliz"(gilêz) digot ku pozê wî her tim diherîkî, bi şivekî (çov) dirêj ve çû paş zilamê ku nimêj dikirî... di navbera nimêjê de dema merik xwar dibû, destên xwe diavetê jûniyê xwe giliz li paş merik de çovê hûte (daçikandin) qûne wî dikir û direvî..çend caran weha kir meriv nimêjê berda ket dû giliz da ku bigire lê şanekir (nikarî) xwe bigehinî wî... meriv çend caran hewl da ku nimêjê bike lê her tim giliz bi çovê çû paş merik û çovê qûne wî re çend caran daçikand..zarokên din jî bûyerê temaşa dikir û dema daçikandina çovê pîrqînî diket...axirî meriv nimêjê berda got "eşeloşek namazimi bozdun", "dola kerê te nimêja min xera kir"..hwd ket du giliz wî girt çend şeqam avetin bin guh, lê xist û berda...ew çerçiyek tirk bûbû lê bi avayekî seyr qasî ku firotina tiştan kurmancî deng dikir(axaftin)... wekî "bûhaya şakirê panç koxit e' bûhayê şekirê penç lira ye, digot..