124. gelek sal berê bû.

ez di ortaokul'ê (dibistana navîn) de bûm.

ji dibistanê hatibûm, birçî bûm û li malê kes tunebû.

demên wisa de, edeta min bû, min herdem ji xwe re çay çêdikir û bi çayê jî penîr dixwar.

lê wê rojê min got, ez ê vê carê ji xwe re hêk bikelînim.

te dît, ez zêde biaqil im û zana me, loma fikrek hat bîra min; min ava çayê xist çaydankê de û danî ser êgir.

paşê min hêkan jî êxist di nav vê avê de û wisa keland. dema hêk çêbûn, min wan ji avê derxist û paşê çaya xwe çêkir. qaşo fikrek aqilane bû û min bi vî awayî teserûf kiribû.



paşê dema ku carekê bi apê xwe re, li malê tenê mabûn ez rabûm ji me re hêkan çêbikim lê mamê min wisa nabe. min got çima, hema tenê li min nêrî û min fêhm kir.

xwedêyo aqlê min li ku derê bû wê demê.

niha jî dema tê bîra min, dilê min ji ber xwe diqeqile. iççç!!