23. Girtîgeh e bo bindesta. Êdî li welatê xwe weke kurdekî nikarim bijîm. Li her derê zext, zordarî û dagirkerî heye. Bi zimanê xwe yê zikmakî nikarim pêdiviyê xwe yê rojane jî çareser bikim. Li her derê ala dagirkera weke şîşa sor di çavê min de radibe.

Êdî dikevim kîjan mal û kargehê bi tirkî tê axaftin. Her ku bi kurdî diaxivim bi tirkî bersiv distînim an yê din bi kurdî nizane. Carna difikirim gelo ez zêde kurdî ji xwe re dikim kul û derd? Gelo zêde te`dê li xwe dikim? Ma kurdî tev bi min daketiye? Qey ez bi tirkî nizanim? Lê ji aliyekî din ve jî dibêjim ev der welatê min e û ev ziman, zimanê dayikê ye. Eyb e ku ez bo pêdiviyên xwe yê sirûştî bi zimanekî biyanî biaxivim.

Ji xwe ala tirka, pir pir li ser difikirim. Çima ev ala biyanî ji aliyê gelê me ewqas tê hezkirin? Çima li hemû kargeha tê daliqandin. Ji xwe piştî avêtina qeyûma li ser şaredariyan, ji kolanan ev al kêm nebûye. Hama her hefte alên nû li kuçe û kolanan daliqînin. Em mebesta wan zanin lê mebesta gelê me çi ye? Carek mamosteyek hdpyî ji min re gotibû "pirsgirêka me bi vê alê re tune ye. Lewra ev al ya me hemuya ye. Pirsgirêka me bi vê sîstemê re heye!" Ma sîstem bi xwe ne ya vê alê ye?

Paşê min bihîst ku, ev kargehên rant a car, emlakçi ( bahîsçî) bo serdegirtinên polêsan ala tirka li dîwarên xwe dieliqînin.