1. Kampanyayên alikarî ne, piranî kitêb, cil û berg hwd. ên teze yan jî kevn ji mekteban yan jî bi saziyên sivîl û ne sivîl ve tê şandin.

Heta niha zehf rastê min nehatiye​ bajarên wekî yozgatê, orduyê, kastamonuyê, konyayê re alikarî bikin. Hinek gund û navçeyên bajarên Tirkan hene rewşa wan ji Kurdan xirabtir e. Dibe ku qeymeqam û walî yên wan derana jixwe îhtiyacek hebe zû bi zû ji budçeyê xwe wan re xerc dike, xelkê xwe parsek nake.

Bajarên bîna Şirnexê, sêrtê, wanê re kampanya tê kirin mînak: dibêjin em dibistana seretayî ya gundê x a sêrtê re kitêbxane ava dikin ji Çavên wan zarokan ronî kêm nebe... Kitêbên ku tê şandin tev Tirkî ne. tirkên yên dîndar, çepgir, demokrat, sosyalîst, lîberal hwd. Ne yek jî qet Nabêjin em çima kitêbên Tirkî wan re dişînin bi navê alîkariyê em zilm û zordarî yê dikin, ev asîmîlasyon e, heqê wan hene zarokên kurd bi perwerdeya kurdî mezin bibin, bi zimanê xwe kitêb bixwînin, kitêbxaneya bi kurdî bê ava kirin. Him bi wê pars didin wijdana xwe fireh dikin him jî bi navê alîkariyê rêya asîmîlasyonê vedikin, keno li ber nezanî, cahilî yê wan dixebitin.

nabêjin çima wê derê de saneyî, bazar, hilberîn tune ye ewqas paş de maye.

Nizanim belkî jî polîtîkayên​ dewletê ye dixwazin kurd daîm Mexdûr, belengaz, histûxwar be, kî piçek rewşa wê baş be berê xwe bide metropolên mezin ya Tirkan, kî xwende, xweyî meslekek baş be li wir cihê be.

Ev gotinên min ne ji bo xêrxwazên dilpak, dilsoz re ye

Min nivîsên yekî ya jêrê wekî mînak ji eksisozluk ê girt, nivîskarên wê derê kampanyayeke alîkarî Mektebekî re kirine:


spoilerê veke