2. mijara ku bîranîneka min a zarokatiyê aniye bîra min.
dema ez biçûk danekî diçûm mektebê û danekî jî diçûm medresê. dema diçûm medresê mecbûrî bû me kum dida serê xwe. carekî min kumê xwe li serê xwe ji bîr kir û bi wî halî çûm mektebê. mamosteyeka me ya mateatîkê hebû.mamosteya herî spehî û levhatî ya mektebê bû û bi piranî dêreyên mînî, kirasên dekolte/transparan li xwe dikir wî wextî bi wî aqilê xwe yê biçûk min digo qey hemû kesên bi wî awî nîv-tazî li ser kufrê ne, hay ji dîn û diyanetê nîn in.
neyse li hewşa mektebê ez dîtim, go ew çi ye, li serê te, min destê xwe da serê xwe, çi bibînim kumê min ê spî ê feqîtiyê. min çîroka xwe jê re got. gelek kêfa wê hat. got ez jî dixwazim nimêj bikim, lê li cem me henefiyan ji ber sinetan nimêj gelek in, ez nikarim ji heq de bêm. min seh kiriye ku sinet li ser we şafiiyan ne ferz in ;) ez jî dixwazim bibim şafiî û wek we nimêj bikim.
heta wê gavê jî min ferqa mezheban nedizanî, axirê min jê re got divê ji seydayê xwe bipirsim. roja dî min ji seyda pirsî. camêr ji min re ta bi derzî ve kir û ez lê vegerandim û bi ser de jî sicadeyek, destik û goreyeka nimêjê û kemikek jî da min ji bo ez jê re bibim.
nizanim dest bi nimêjê kir an na, lê piştî vê meselê qederekî li ser mezheban min kitêb xwendin, nêrîna min a li hemberî jinên nepêçayî guherî, min ew berçavka formalîst da aliyekî û min nekarî careke din bi çavê mêrekî li wê mamosteyê binêrim. ;)