138. îro servîsa acîlê ji bo nexweşekî telefon kir: li nexweşxaneyek taybet emeliyat bûye berî 2-3 heftiyan û niha cihê birînê werimîye û edab jê diherike.
ez çûm ku birînê vekim û edabê vala bikim. min nexweş stand odeya pansumanê û nasên nexweş (2 kurên 20-30 salî û jina wî ya navsere) derbasî aliyê din yê paravanê kirin, da ku nebînin.
piştî min destpê kir, wan jî destpê kirin di navbera xwe de biaxivin.
gelek kes dema cara ewil min dibînin, texmîn nakin ku kurd im. (heta carekê li stenbolê, pirtûkfiroşek ji ber tîp û axaftina min got gelo tu ji ewropeyê hatî? min got, na kurd im belkî ji ber wê te wisa zen kiribe. û mehdê wî guherîbû.) neyse, tirkiya min jî ya tirkiya stenbolê ye yanî ger bi qestî nekim, bêdevok diaxivim. ji ber van sedema wan jî gotin qey bi kurdî nizanim û loma bi kurdî di nav xwe de xeber didan.
ji ber ku bi dengekî nizm diştexiliyan, min her tiştî fêhm nedikir lê yek ji hevokên ewil yên jinikê ev bû "min çend heban diziye ji doktoran..."

min got herhal min şaş bihîst lê min jî guhên xwe bel kirin. dûre min bihîst ku jinik bi dengê nizm dibêje "meqes! meqes!" û piştî gotina wê min dengê xirandina amûrekî metalî bihîst/hîs kir. min texmîn kir ku tiştekî dizîn.
min dev ji karê xwe berda û derbasî aliyê din yê perdeyê bûm. mîna ku li tiştekî bigerim min çav li derdorê gerand. li wir kaseya metalî ya amûran hebû lê vala bû. li kêleka wê jî yeke plastîk û şeffaf û tije amûrên qirêj û devgirtî bû. nizanim ka kêm bûn an zêde bûn. ji ber ku ne karê min e paqijkirin, hejmartin û hwd. ya amûran.

dîsa vegeriyam ser karê xwe. di ber karê xwe re, min got gelo çi bikim. çi bêjim? wan tawanbar bikim? êê, ger bêjin tu derew dikî an jî îftîra dikî ez ê çawa îspat bikim. jixwe dawiya heftiyê ye û li vê qata nexweşxaneyê ji bilî me tu kesek din tune. te hew dît min lêdan jî xwar! neyse, min got ya baş, dema derdikevin ez bêjim "ez bi kurmancî dizanim û min gotinên we fêhm kir."

min karê xwe qedand û mîna ku dîsa li tiştekî bigerim, çûm aliyê wan. min dît ku di wê kaseya metalî ya amûran de, ku berî 2 deqeyan vala bû, niha amûrek heye. min fêhm kir ku gumanên min rast bûn. vêca nizanim ji xeynî wê, tiştekî din dizîbûn an na lê yekê danîbûn wir. îhtîmalek mezin ji nêrînên min yên gerok û ji tevgerên min, gumanê ji gumankirina min xwaribûn. min jî tiştekî negot lê heta ku wê derê terikandin, min wan tenê nehişt li odê.

welhasil gelek ji wan aciz bûm. wê her roj werin pansumanê. di normalê de, di rewşên wisa de her roj qeyda nexweşan çênakim ku zêde pereyê wan naçe. lê her roja ku ev nexweş hat pansumanê, ez ê jê re qeydek nû vekim ku pereya muayeneyê bidin. û di dawiyê de ez ê bêjim, ya baş hûn herin cem doktorê xwe. da ku bicehimin herin rihayê û li wir jî pere bidin. û ez ê li cem wan bi hemşîreyê re bi kurdî biaxivim ku bizanin ez bi kurdî dizanim.

nexweşxaneya me têra xwe baş e. ji gelek nexweşxaneyên taybet baştir e jî paqijtir e jî. lê dema min got, "ger hûn bixwazin dikarim nexweş razînim jî, lê dikarim derman binivîsim û we bişînim malê jî. hûn ê tenê werin pansumanê." jinikê dîsa bi kurmancî kir pistepist: "na na bila ranezê, ev der pîs e"

bênamûsno, diçin li nexweşxaneya taybet pere didin û emeliyat dibin û birîna wan enfeksîyonê digire. tên li vir ez pîsatiya nexweşxaneya taybet, paqij dikim û di ser de jî tiştên me didizin û behsa nexweşxaneyê jî dibêjin pîs e.

hestên min tevlîhev kirin welleh. ez jî ne evîndarê dewletê û sîstemê me lê ev jî bênamûsî ye yaw. dema tu vê tiştê didizî, li ser kê hatibe zîmetkirin, dewlet perê wê, ji wî kesî distîne. û jixwe ew amûr (klemp) ji xeynî xistina qûna xwe, wê kêrî tu tişta te jî neyê ha...


lêzêdekirin: îro nexweş hat kontrolê. di ber karê min re jinikê bi kurmancî pirs kir "xoce tu bi kurmancî dizanî?" û min got erê. peyvek din ji devê wê derneket.