1. divê mijar wilo bûya 'dîksiyona kurdî ya kurdan' lê min nexwest sergêjiyeke çêbe lewma min kurt nivîsande..

problemeke gelek mezin e, dîksiyona her zimanî ji bela ferqa fonetîkê ji hev cuda ne, di vî warî de nexasim jî dîksiyonên kurdîzanan bêtir xirab e..

kesên ku bi xwendinê fêrî kurdî bûne, qet dîksiyonê nexebitîne lewma jî tevî ku kurdiya wan a niviskî baş be jî axaftina wan kêr pênç qirûşan nayê..

têde girrek nivîskarên me jî he ne.

ez naxwazim dilê kesî/ê li xwe bigirm lewma ezê nav nedim lê yek heye pirtûkên wî/ê gelek baş û serketî ne, meriv li kurmanciya wî/ê dixwîne mest û gêj dibe lê rojeke min ew li derekê dîte, yaw ewqas bi kurmanciyeke jihevketî dipeyiviya ku dilê min jê reş bû...

ziman kirûyeke çarhêlî ye divê ne tenê li ser kaxizê meriv di hemî waran de kurmanciya xwe pêş bixe..

metodeke pirr basîd heye ger meriv bi sê çar mehan pirtûkê bi dengekî berz û bilind bixwîne, qirika mêriv ji bo bilêvkirina peyvên kurmancî guncavtir dibe..