1. li serhedê kurdên muhacir hene, wextê ku ermenî hatine qetilkirin, ew jî ji rewanê (erîwan) revîyane û hatine. gundê me gundek muhacira bu, em ne muhacirbun, kalkê min mela buye, pirr bi alîyê gundîyan hatîye hez kirin, û li wir maye.



Dizê muhaciran pirr meşhur bun. hetta dibÊjin, ku yek ji muhaciran qîz bixwaze, ew jê dipirsîyan "hela te heta nuha çi dizîyaye?" ya'nî ka tu dikarî pere qezenc bikî an na?



îja, diz, her çi dizîne bi navê wî meşhur bun, "min filan hespê dizîye" "min filan saetê zêr ê filankes dizîye"



yek tişt ez ji wan hîn bûm; sedî nodê dizîyê xwebawerîye.



rojek, hevalmalê bavê min, apê ehmed, jê ra dibêje kuro lawo em masekî bistînin, em nikarin ders bixebitin. we demê xortin, li zaningehêne. bavê min dibê ehmed, pere tune, em nikarin bistînin. virda, wêda, bavê min bi hêrs ji mal derdikeve. gava ku ji ber hotelek derbas dibe, li baxça wî, masayek qerrase û rind dibîne, ê mêrik bi salan zarê muhaciran ra hevaltî kirîye... xorte jî, natirse ji hîç tiştek. dizvire diçe mal, dibê "ehmed were min masekî rind sitand" ehmed pê ra tê, diçin dikevin nav hotelê, derbasê baxçê dibin, bavê min ji alîyek masê digre, ehmed jî ji alîyê din.



xebatkarek hotelê jî li wan dinhêre, bavê min dizvire dibê "kekê hela vî derîyê bigre em derkevin" mêrik dibê hay hayy, derî vedike û pê digre, bavê mi wan jî lê dixin diçin. sê mehan dinê haja ehmed jê çê dibe ku ew roj dizî kirine.