10. cihê wan -yên qenc- bihuşt be..

rastiyeke beloq li holê ye ku li hemberê zilm û zordariyê bi qasî çend sed sal in ku misilmanên me kerr û kor in. da ku şer û texde neyê li ber deriyê wan, bûyer û pevçûnên heyî ne xema qûna wan e. heta li vir tu problem û guman nîn e lê belê ji ber ku kurd bixwe misilman in û tevî ku misilmanên qenc in dîsa jî li hemberê pêkûtiyên li ser serê kurdan bûne rîtûelên ji rêzê, misilmanên cîhanê ta aniha tu pejn û deng dernexstine ji ber wê yekê ye di nava kurdên sekuler de kîn û nefreteke deraqil heye li dijî misilmanan..

ez bixwe jî êdî hej ji misilmanan nakim, xweyî mesnet û sedemên saxlam im, lê nikarim bêjim baş bû ku mirin, xweş bû ku ji erdê xeleya wan rabû falan fîlan..

gelek însan mirine xwudê zane kî ji wan di çi rewşê de bû? çend ji wan xweyî zar û zêç bû? çend ji wan bi çi zor û zehmetî çûbûn ku peywira xwe ya dînî pê bînin?

ger mariv ji maske û berpirsyariyên naylon û bêwate yên ku civat bixwe li ser mêriv dike ferz, rizgar bibe, bi hêsanî dikare bêje ku heyfa ewqas însanan bû..

lê em êdî ne însanîn orjînal in, hîs û hestên me tev emeliyatkirî ne, pîne ne...