Ewqas li ser apê xwe tê, ewqas qedrê wî digire da kû jiyana xwe li ser wî dike.
Hama çiqas li ber apê xwe jî bikeve ji alîyek dilê xwe dibijîne rewşa wî. Heta, lebatek wî ye xweser heye ko tim li ezmanan dinêre û di dilê xwe de tim dixwazi rojekê hama bi tenê carekê wek Cemşîd ê reben hilkişe ezmana û bifire.
Her ko ap li ber bê difire û nebedî dibe, ji xeynî wî herkes hêvîya xwe ji Cemşîd qût diki lê ew bi çend salan bendî vegera apê xwe dimîne. Destên xwe ji her tiştên ko ramanên wî ji apê wî û ji ezmanan biqetîne dişo. Ne dizewice ne jî bi karekê ve mûjil dibe. Hengî dilê wî dûv apê wî ye,naxwaze neheqî û tehde lê bibe ji bo vê tim wek e xûlamkê bîstûçar seetan amade li cem wî dimîne. Heta xelk jî karê xwe li wî dikin lê dîsa jî ji rewşa xwe qaîl e.