213. ji ber ku herkesî pê bawer dikir ku niyeta wî ne xerab e, ev çend sal bûn herkesî tehamaulî dikir lê wî fêhm nekir û xwe rast nekir.
ez mêvanek bûma li tirşikê, dema min peyamên wî xwendin ez ê êdî li tirşikê venegeriyabûma. erê kurdiya wî belkî xeranebûyî û gewr bû lê bi îsrar peyamên xwe bêyî qeydeyên rêzimanê dinivîsiya ku mirov nedikarî bixwîne.
û meseleya herî girîng; di derheqê her tiştî de xwe mecbûr hîs dikir ku tiştek binivîse. heyran min mijarek weke terapotîk nîhîlîzm vedikir, li gel ku di heyata xwe de carek tenê jî tiştek wisa ne bihîstiye ne jî xwendiye, dîsa jî zûzûka bi çend hevokên ewil hatî aqlê wî, peyama 2. ya mijarê dinivîsand.
piraniya peyamên wî jixwe peyama 2. ya mijaran e.

welhasil kedek zêde da tirşikê lê vaye encama keda wî: ne ew kêfxweş e ne em.