1. Gotineke pêşiyan a di cî da ye.
Dema ku em li zanîngehê da bûn, sala dawiyê me çar hevala, sê mehan bi şev û roj avahiyeke maket a 24 qatî çêkir, em pirî pê da ketin, êdî wextê me tunebû ku em li ber maketa xwe fotografekî bile bikşînin.

maket li male quşxaneli dima.
rojekî min dêna xwe dayê, xeloyê hevalê me ê xelqê Batmanê xwe daye li ber maketa me û wek ku ewî maket çêkiribe wêneyên xwe di Facebookê û înstagramê da parve kiriye û her kesî jî ewa tebrîk kiriye, ewa jî tebrîkên milet qebûl dike û spasiyan dike..

min gote qusxaneli da min got kuro te çima hîşt ku Xelo li ber maketa me wisa fotograf bikşîne û xwe bide li ser ewqas ked û emega me?
qusxaneliyê reben got ka min ji kû zanibû ku Xelo yê here wek ku ewî çêkiribe wê parve bike?..

ev mesele hanê, di dilê min de pîse pîs rûnişt.
di navberê ra sê salan zehvtir derbas bûye lê ez hê jî wê şînê dikim ku wêneyên me ên wisa xweşik li ber wê avahiya me a xweşik tunene.

yanî maket ya me bû lê Xelo pê hewa xwe avêt.
yanî hesp dibezeee, sîyar pesnê xwe dide
xelo, kero!
marîfet di te de nebû.
merîfet di maketê de bû û maket jî ya me bû.