80
2020.02.12 00:56
Erasmûs'î, di berhema xwe ya bi navê "pesnê dînîtiyê" de, ew, ango dîn, di ser qral, zanist û fîlozofan re digirtin; ji ber ku li gorî wî, li dinyayê yên herî durist, bêhesab, bêderew û bêçiv ew bûn û ji herkesî bêtir wan pesn heq dikir. Wê ji ber van sedeman be ku M. Foucault' jî ew liyaqî "dîrok" dîtin û li ser wan navê "dîroka dînîtiyê" sê cild pirtûk nivîsîn, wî jî di pirtûka xwe de "aqil" û "dînîtî" dan ber hev û tercîha xwe ji aliyê dînitîyê dianî û dînîtî bilind kir; ji ber ku tiştên ku "êqil" dikir, ne ew tiştên ku ewqasî mirov bi ser wan de bireeliya bûn. Ê me, em weke Kurd, me tu carî dînên xwe di dînexaneyan de girtî nehiştine û me ew bi qeyd û zincîra girênedane; ne ji wan hezkiriye û me ew serbest hiştine; wê nivîskar jî ji wan hez kiribe û wê heq dabe Erasmûs û Foucault' yî ku vê carê jî lehengên çîrokên xwe ji dînan hilbijartiye.