15. di sala 2011an de ji bo ku qeyda xwe ya zanîngehê çêkim çûbûm colemêrgê lê otobês ji amedê rasterast nediçû. meriv pêşî diçe wanê û li wir jî bi dolmîşan dihere colemêrgê. otobêsa wanê di nîvê şevê de bû dema ez gêhiştim wanê saet bûbû hêşta serê sibehê. di ser min de hew tîşort hebû û ji bo îhtîmala sarbûnê ji ber pêşniyaza hevalekî, min xirqeyek jî girtibû.
di wanê de ji ber ehmeqiya ajokarî di cihekî şaş de ez peya bûm. caxa ez pêya bûm ji sermayê eyn qefilîm. meha îlonê bû em amedî heta cotmehê jî tîşort li xwe dikin. tevî xirqeyê di orte nava îlonê de ji sermayê diranên min ricifîn. min di rawestgehekê de ji zilamekî navnîşana gerajê pirsî got were li vê dolmîşê siwar be û niza li kû peya be terîf kir. zilam hew tîşort li xwe kiribû û dît ku ez ji serma diricifim got ma bi te sar e? min got erê lê ez mirim. got tu ji kû yî? min go amed. got ser sera ser çavan û heta gerajê bi min re hat, pirr kêfa wî ji min re hatibû.
lê xwudê heye 8 sal li qersê mam li tirkiyê ti derekê mîna qersê sar nabe.

wan bajarekî xweş e, lê di kurdistanê de du bajar hene ku eger ne li van deran li awropayê bana belkî yek jê bajarên xweştirîn ên cîhanê bibûyana. yek amed yek jî wan.