236. Pahr havînî bû. Li xulyana destê sibehê de min ew dît. Porê xwe yî ripîreş li aliyekî xistibû. Pîrehenek spî lê bû û berdabû ser pantorê xwe û çenteyekî karkeran avêtibû milê xwe.
Xwe dabû qiyamekî da ku xwe bigihîne ser riya Midyadê, qey ji wira jî wê biçûya Cizîrê. Belkî jî ne ew bû wehma beriya heft salan bû.