8. yên ku ji tirsa kurdên soran û zaza newêrin û nikarin êdî ji xwe re bêjin kurmanc.. *

di vî warî de ez xweziya xwe bi kurd û kurmancên xorasanê tînim, dinya ne bi xema wan ve ye, ne kurd ne kurdistan, tekane aîdiyeta wan kurmancbûna wan e..

5. li gorî gotina bavûkalan;

dema têr dibin pêşiyê li paniya xwe dinêrîn û paşê jî yan mêrekî dikujin yan jî jinekî direvînin..

3. li gorî wîkîpediya kurdî:

peyv bi eslê xwe ji zimanê aryanî ye û berevajî ku kurdnasê navdar minorsky gotiye û ji ber gotina wî belav e, "kurmanc" ne ji peyvên "kurdên manî" anku ji dînê ku Manî damezrand hatibe. "-man-"a di peyva kurmanc de jî wek "-man-" yan "-men-" ya di peyva "tirkmen, tirkoman" de ye. Di herdu peyvan de jî "man/men" maneya "mîna, wek" dide anku "kurmanc=yên wek kurdan". Di farisî de hevberî peyva "mîna" bêjeya "manend" e. Ihtimal e ku herdu "kurmanc" û "tirkmen/tirkoman" ji wê bin, paşî kurttir bûbin û di peyva tirkmen/tirkoman de "-end" ji dawiya "manend" ketibe lê di peyva kurmanc de "-en-" ketibe û "d" bûbe "c". Nimûneyeke din jî ku "d" tê de bûye "c" peyva "gazind/gazinde" ye ku di hin devokan de bûye "gazinc". Herwiha di hin devokan de bi taybetî li Mêrdînê "d" wek "c" tê xwendin: "ciya min=diya min=dayika min".

Herwiha peyv divê wek "kurmanc" yan kirmanc" were nivîsîn, ne wek "kurdman" ji ber ku kurmancî "d" ya piştî "r" red dike, binere:

soranî: birdin, zazakî: berden, farisî: burden lê kurmancî bir_in

soranî: xwardin: zazakî: werden, farisî: x(w)arden lê kurmancî: xwar_in

Sebebê ku "kurmanc" li gelek deveran bûye "kirmanc" jî ew e ku meyla kurmancî li ser "i" ye li hevberî "u":yê ye..

2. li gorî îdîayekî ku çavkaniya wê ne diyar e mîrê mîran celadet elî bedirxan dibêje ku "manc" herêm e û Kurdmanc jî Kurdên Mancê veguherîye Kurdmanc, dûre Kurmanc. Her weha li gorî heman îdîayê peyvên "Manc" û "Magu" bi hev re têkilîdar dike.

magû çîna (tebeqe) keşeyên Zerdeştî ye. Bi xebatên xwe yên li ser astrolojîyê di warên navnetewî de navdar bûne û ji ber wê têgîna “Magî” pêk hatiye, ji wir jî “magic” (magîk/macîk; s’êr, efsûn). Anku ji ber jêhatîbûna wan a xwendin û şîrovekirina sitêrkan peyva “magic” ji navê wan hatiye dariştin û ji wê jî “magician” (sihêrbaz, efsûnkar).

1. Li gorî nêrîna Apê osman sebrî bêjeya 'Kurdmancî 'ji sê bêjeyan pêk tê Kurd+man+cî. Nêrîna wî jî ev e: Piştî tofana/lehîya Nuh nebî mirov/însan li dunyayê belav bûn, tenê Kurd di cîyê/cihê xwe de man, anku kes nema ji Kurdan pê ve.

Nêrîna Seydayê cegerxwîn cuda ye û ew jî wiha dibêje : Gundek hebû jê re manco digotin, xelkên wê gelekî har bûn û karê wan keleşî bû, anku talan dibirin li ser gundên derdora xwe, dayikan jî ji bo ku zarokên xwe bidin razandin, ew bi wan ditirsandin “Razin dê/wê gurê manco were we ” wiha berdewam bû “Gurê manco – Kurê manco - Kurmanc”, der barê vê yekê de jî zimanzan dîyar dikin ku bêjeya ‘manc’ ji navê gundê ‘mancî’ hatiye karê wan cadûbazî bû ‘sihirvanbûn’, û dema zerdeşt hat wî gundî û ji wan re got : Ez pêxember im, wan şerê wî kir, û ji ber ku dê nanê wan ji ber karê pêxemberîyê nemîne, Zeredeşt qewirand ‘berdanê’ li gorî vê çîrokê peyva ‘Mancî’ ji wir hatiye, peyva Laîtînî jî ‘Macîk ‘Magic’’e anku ‘sihir’ e.