- dayê, bavê min li ku ye?
- keça min, tu wî çiyayê porspî dibînî? bavê te li wir e.
- çi dike?
- berfê dihelîne.
- çima?
- ji bo em ji serman nemirin.

- temo, di ferhenga we meyxuran de mirin çi ye?
- mirin şiyariya mezin e!
- û jiyan?
- serxweşiyeke dirêj e.
- naxwe ez li ber keviyên şiyariyê me?!

سەرداری ئێمە بوو، کە لە سەر دار بە پێکەنین
بانگی دەکرد:بە کوشتنی من میللەتم دەژین

baran, nebariya.
rondikek ji çavên gelan,
xingirî ser pelgên gula azad.
gul naliya,
pelg çilmisîn,
ewrên reş ferikîn.
gul stûxwar ma.
lê belê,
dîsa roj bilind bû.

êşan hêsir miçiqandin li kanîkên çavan,
lorîk dîsa difetisin li zengelorkên bêziman,
nêrînên birçî û têrnebûyî,
tenê diman li dilên penaberan.
çiya dîsa nalînên bêkes dihewîne!
di dergûşa rizyayî de û li ber deriyê qederê,
xunaviyên kal! û şûrên zengarî,
li temenê me hêl dibe, heftê û sê car,
qîrînên jişîrvenebûne,
bi rê ketin ji mexmûra penaber,
heta şengala stûxwar.
dayikên xêrnedîtî bi tîna dilên xwe,
birînên zarokên xwe dikewandin.
heyy şengala birînên wê bê derman.

یادێ ئیسال زڤستان ب ئاوایەکی سۆژەر تێ، من خواست بزانی