3. nivîsandin kareke dijwar e.
ji zaroktiyê heta niha ye em diaxivin. ji ber vê yekê, vegotina meseleyekê, ku bi devkî be, ji me re hêsan e. lê dema ku bi nivîskî be, ne weha ye. mirov pê zehmetî dikişîne.

zanyar dibêjin gava ku mirov diaxive (speaking), guhdarî dike (listening), dixwîne (reading) an jî dinivîse (writing); ji ber ku di mêjiyê de ji bo her hunerekê beşek cihê dişuxile, yek ji van, li şûna yekê din nabe. bi gotineke din (ku em li ser hînbûna zimanekî biyanî bifikirin), tu her 3 hunerên zimanekî baş bizanibî jî, ya çaran (mînak: axaftin) ji te nayê. ji bo ya çaran gere tu hinekî din bixebitî. ji bo zimanê dayikî jî bi vî awayî ye.

yên xwendî jî ku li dibistanan perwerde bûne û bi tiştan baş elimîne, nivîsandina wan kin e. zêdepariya xwendekaran nikarin baş binivîsin. kêfa wan ji nivîsê re nayê. nivîs wekî teknolojiyek îcad bûye niza'm berî çend hezar salan. lê belê îro pir hindik kes dikarin binivîsin/baş binivîsin. mirov divê bala xwe baş bidê nivîsê û baş bixebite.

(bnr: ew çi sumerî ye ku bi sumerî nizane bixwîne û binîvisîne) *

1. daxuyaniyek e ku 2 hunerên ewil ên mirov dide ber hev, da ku pirsên mîna li jêr bide ber çavan.

kîjan hêsan û kîjan dijwar e; têkiliya wan çi ne; kîjan ji ya din kevintir e; girîngîya wan her du ji bo benîademê çi ne û hwd?