bavê wê, di dawiyê de keça bi navê blake xelas dike û derdixe ser botê lê mixabin ev çend deqeye di nav avê de bênefes maye. jixwe di sahneya mana bin avê de jî êdî devê wê bi temamî mabû vekirî û serê wê mîna ku rih bide, diavêt. paşê bavê wê ji avê derdixe û masaja dil (cpr) çêdike lê keçik venagerê. piştî vê jî nû diya wê bi botê tê û wê dibin ser botê û li wir dîsa masaja dil çêdikin lê keçik venagere û bavê wê dedv jê berdide. hinek difikire û dîsa li masajê vedigere û hoop keçik ji devê xwe kulmek av derdixe û mîna ku ji xew rabûbe, radibe ser xwe û dê û bavê xwe hembêz dike. min bixwe mirov dîtine ku piştî 30-40 deqe masajê vegeriyane jiyanê. lê ne wisa. berî her tiştî mirovek, bi awayek devvekirî evqas wext bimîne bin avê de, êdî nabe ku vegere jiyanê ji ber ku ger mejî bêoksîjen bimîne di nav deqeyekê de dimire. ya duyemîn ger mirovek xeniqî, vegere jiyanê jî divê herî kêm belki litreyek av ji pişên wê derkeve ku ew piş bikare nefesê hilde nava xwe. ne hema kulmek av. ya sêyemîn, ger mirovek, piştî evqas masaj û tiştan vegere jî, wisa venagere. wê demek dirêj de di asîdozê de bimîne, yanê wê pêkutîna dil hebe lê hiş tune be û belkî wê bi rojan an jî heftiyan bêhiş bimîne û paşê hêdî hêdî vegere ser hişê xwe û hwd. yanî ew sahne, ji serî heta binî dûrî mantiqê ye. kesên ku vê fîlmê kişandine, efektên gelek serkeftî bi kar anîne. yanî mirovên psofesyonel in lê çima girîngî nadin tiştên wisa, fêhm nakim. belkî tenê ji bo ku sahne trajîktir be. lê wê demê ji trajîkbûnê zêdetir dibe komîk. qet nebe li ber çavên xebatkarên tenduristiyê.