1. teoriya ku dibêje feza her ku diçe fireh dibe û dema mirov here destpêka wê bibîne ku ev firehbûn ji yek noqteyê destpê dike. tê gotin ku sedema firehbûnê teqîna vê noqteyê ye. yanî feza ji noqteyeke ku giraniya wê bêsînor zêde ye lê mezinahiya wê bêsînor biçûk e, peyda bûye.

teorî li ser fikrên einstein hatiye avakirin û modela wê ya ewil ji aliyê alexander friedmann ve hatiye çêkirin.

ji toveke biçûk, peydabûna dareke mezin; mînakeke herî hêsan e ji bo vê teoriyê.

(bnr: mirov bi rastî ecêbmayî dibe)