2. çendî ji alîyê kurdînivîsan ve bi p-ya řeq bê bilêvkirin jî ne bi p-ya řeq e lê bi p-ya nerm e (peyivîn jî herweha wilo ye). û di řastîyê de bi wateya kelîmeyê nayê, devokên ku peyv û peyivînê didêrin peyvê bi wateya gotinê bi kar tînin (bi turkî laf, söz).

bo nimûne:
kur: ej bavê xwe hez nakim
dê: ew çi peyv e lawkê min

wekî wun dibînin ne kelîme, bêje ye. lê zimannasên kurd dûře ev wateye lê bar kirîye.

wekî din jî peyv hevřeha peyamê ye. m-ya farsîyê bi soranî dibe w bi kurmancî jî dibe v. çeşm→çaw→çav, damad→zawa→zava (meseleya d/z-yê cida ye). welhasil peyam farsî ye.