37. Go, zelamek Goyî rez hebû, peyîzê tirhê rezê xwe çinî, tirî bir maslê kir difs. Em Goyî ji difsê re dibêjin difs, Ertoşî dibêjin doşav. Zelamê me ji bo zivistanê difsa xwe dike cergên axîn de. Berê bîdon û mentere nebû cerik hebûn. Piştî demekê diçit berê xwe didit cerik dibîne du mişkên ketîn du cergan de. pa mişk heywanek gelik pîsa, dilî zelamê Goyî êdî nagre wê difsê bixwit hiznake birişêne jî. Dibêje wile ezê van herdû cergan bim ervaz, nav Ertoşîyan bidim hin spîyateh an jî qelî. Cergên xwe dikit têra xwe de, li kerê xwe siwar dibit ber milê Ertoşîyan ve rêdikevit. Eva zelamî ma ji hir ve ço.

Ji milê dî ve, zelamek Gewda, ji Ertoşîyan kerê xwey pîr serjêdike, goştê kerî hur dikit, dipirêjit dikit qelî, hişk dikit dibêjit ezê vî goştî bibim nêv Goyan bidim doşav. Ew jî qelîyê xwe dikit cergan de li kerê xwe siwar dibit, ber bi Gelî Goyan ve dikevit ser rê.

Ev herdû mêrên yek ervaz yek nişîv diçin li deverek wek Çemanê rastî êk tên. Silav û keyfxweşî didin êkûdu. Zelamê Gewda pirsyar dikit "tu ji kû têy, kû ve diçî barê te çiye?" Zelamê Goyî dibêjit ezê ji nêv Goyan têm, barê min difse ezê barê xwe bidim hin qelî. Zelamê Ertoşî dibêjit "de were zelamê Goyî dûr neçe eve barê min qelî ye, hema were em peybiguherîn". Herdû jî bê bazar, barê xwe bi yên êk diguherin. Yê goyî difsa mişk ketîyê didit yê ertoşî, î ertoşî goştê kerê reş didit î goyî. Destên xwe didin hev xatir ji êk dixwazin li kerên xwe siwar dibin û ber gundê xwe ve dizivirin. Herdû jî di dilê xwe de dikin pîqpîq dibêjin "min lehv li wî kir".
Hêj çend gav avêtî neavêtî zelamê Goyî hew xwe digrit û dibêjit:
"de here zelamê Ertoşî,
min difsa mişk da qelîya hişk"
Ewê ertoşî lê divegerîne:
"De here zelamê Goyî
min goştê kerê reş
da doşava reş û xweş".
Piştî van gotinan herdû jî barên xwe ji têrê dertêxin û wê nalê de davêjin xwar de.