6. wextê ez biçûk bi navê frutti lezo an oraletên toz hebûn.. hem bihayê wan erzan bû û hem jî sirehiyek tijî jê lezo çêdibû.. lê ji ber ku haya tu kesî jê tunebû tu kesî nedikirî.. rojekî min ereboka xwe ya destan tijî kir û li nav sûk û kolanên bajêr geriyam di ber re jî min dida ber qêran; werin firûttiya! werin firûttiyan! firottiyên xweş, firûttiyên erzan! firûttiyên cemidî! axirê piştî ku çend caran li nava bajêr geriham êdî xelkê bi xwe gazî min dikir û piştî çend rojekî êdî bi firotina firûttiyan min ji bavê xwe ku li ber dikanê disekinî bêtir qezenc dikir.. lê tişta ku bala min dikişand çend dikandarên ciwan dema badikirin min bi kenek ku mirov têderdixist qûndetiyek tê de heye badikirin û digotin firûttîcî ka were vir.. axirê piştî ku ez çûm lîseyê û pê de pê de av li gunê min geriya û çav bi zerî û esmerên stembolî ketim min fêm kir ku ew dikandarên dêqehb bi çi dikenin.. neyse ez vegerim ser meseleya firotina firûttiyan.. karê min ê yekem û yê dawîn bû.. piştî ku bavê min dît ez sê çar qetan jê zêdetir qezenc dikim êdî bi buhayek zêdetir firûttî difioştin min.. piştî çend hefteyekî dema ku pismamên min jî çav bi min ketin ku ez di nav gola pereyan de avjeniyê dikim hetta min ji xwe re ji pereyan cihnivînek dabû çêkirin ewan jî dest avêtin heman karî û haşa hizûrê gû xistin di nav piyasê.. çend hefteyekî din jî ez hirde û wêde çûm û min dev ji karê xwe berda!