1. bîranînên ku zarokatiyê de qewimîye erênî-nerînî, baş-nebaş û her çibe jî ti car ji bîra mirov naçin in.

Gelemperî ne hemû lê bîranîn taybet hişê mirov de dimîne.Min vî yekê dema ku bira û xwîşkên min tînên bîra min de dît.Mînak xwîşka min dema diçû dibîstana sereke pola 1 2 3 nayê bîra min, jiber ku êvar bû û dibîstan dûr bû her êvar min diçû ew dianî malê.Nayê bîra min baş lê li gor vegotina xwîşka min ,min her tim pere dida wê (Xwedê xizanîyekî wisa hebû ku min ew dem pereyên wisa mezin nedîdît lê min çi dabê jî xweza min zêdetirîn bidayê.) .Dû re ew jî diçû xwe re pê tişt mişt ji kantîna dibîstanê distand.Çîroka wê evqas e lê dema ku vedibêje, mirov hem xwe pirr mezin dibîne û pê kêyf xweş dibe jiber ku wisa dixûyê wek kekê wê ez wek lehengek bûme (çi lehengek êcar) hem jî aliyek din ve mirov dema ku guhdar dike lê bêdeng jî wiha difikire xwezaaaa min bikariba zêdetir peyda bikira û xweza min zêdetir tev li bîranîn wê bûma.Ev jî poşmaniyek e helbet.Dema vegotina vî çîrokê da jî li aram û bextewarî hemû bi hevre nav çavên wê de dîtim.(Mirov bi vê tiştê pirr şanaz dibe çiqas jî poşmaniyek e bê vegerîna serî bibe jî....)
-
Encamê de, hûn çi bin jî ew tişta (girîng an jî ne girîng , tiştek piçûk an jî ne piçûk) ku we ji yekê jixwe piçûktir re kiribe, ew yek di çavê wê/î de wek bîranînên mezin û dibe ku li jîyana wê/î bandorê jî bike diqewime.Wek bav, kek, dayîk, etêyek divê mirov gavên xwe li ber piçûkan baş bavêje.Jiber ku em bo piçûkan leheng in.