1. piranî tiştên ku mirov bi roj kirine, ne. carina planên roja dûre ye.

lêê, carinan jî ji mirov re rewşeke ewqas xweş diafirîne ku bikire; mirov tiştên gelek kêrhatî difikire.

lê tekane nexweşiya wê ew e ku mirov tiştan difikire û dibêje ez ê sibe wisa wisa bikim lê dema mirov roj şiyar dibe, hemûyan ji bîr dike. çima? - ji ber ku mirov bi xwe re nabîne ku ji nav nivînan derkeve û here fikrên xwe li cihekê binivîse.

2. (bnr: gelo ez di tirşikê de mijarekî çawa vekim wê balê bikişÎne)

3. tofana fikaran di serê her mirovî de radibin, ên nikarin xwe li ber vê tofanê bigirin dikevin xewê û seytan bi wan dikene. ên ku ji tofanê bi silametî xilas dibin, avis dibin ji berhemekê re...

4. FIKRÊN KU VAYE DEMEKÊ DIRÊJ E MIN QET NEKARIYE BIFIKIRIM. ji ber ku ew qas westiyayî dikevim nivînan hê min tu tişt nefikirî xew ve diçim .

5. (bnr: quz)

6. ji bo mirovên tenê an jî di boranekê de ne ev tişt bi gelemperî ji pirsan pêk tê: "ka gelo wateya jiyanê çi ye?" an "ji bo çi ez tenê me?" an "gelo divê ez xwe bikujim?" an jÎ "ka ji bo çi ez ranakevim?"

7. Tarîfên germiyan.
Ecêb kariya hindistanê bi goştê mirîşkan xweş dibe ya bi ya berxikan...

8. Gava dikevim nav nivînê, pêşî heta ku rehet bisekinim geh deverû geh ser kêlekê vir de û wir de diçim têm. Îja ew gava ku meriv ji xwe ra dibêje "fermo, êdî tu dikarî razê" tê şalterê digirim û radizêm. Loma wext namîne ku tiştekî bifikirim beriya xewa şêrîn. Xew xweş e.

9. her tişt. seetek wisa derbas dibe. paşê dem tê û hest dikim ku çend saniye şundê razêm. vê gavê dibêjim: jumping to the hyperspace!
Here lînkê