Rojekê, dema ku stasyona radyoyê ya li Luftwaffe-ê hat bombebaran kirin, Szpilman ji bo weşana Warşovayê li piyanoyê dixist. Di encama vê bombebaranê de, him radyo û him jî xeyalên Szpilman têk çûn. Szpilman ji wir dûrket, vegeriya malê û dît ku malbata wî amadekariya derketina ji welêt dikin lê Szpilman li dijî vê derket. Szpilman ne dixwest ji welatê xwe dûr bikeve, bi wî heke dawiya vê tevgerê mirin be jî dixwest li welatê xwe bimire. Di vê navberê de, bi nûçeya ku li radyoyê hat bihîstin, Szpilman û malbata wî biryar dan ku bimînin. Li gor wê nûçeyê Fransa û ingilîstanê ragihandin ku Polonya ne bi tenê ye û ew dê piştgirî bidin Polonyayê. Ev tevger ji bo guhertina pêvajoya şer têra xwe girîng bû û malbata Szpilmanî bawer dikir ku bi vê bûyerê wê şer biqede. Lê wisa nebû. Şer hîn dijwartir bû û rojên reş bûn mêvanê wan.

Piştî şer xurtir bû nazîyan Bajarê Warşovayê kirin du beş û biryar dan ku Cihûyan li devereke zîndan bikin. Nazîya Almanyayê Cihûyên ku li vê herêmê, gav bi gav dibirin kampên komkirinê. Ji bilî rakirina fermana almanîyan ti rêyeke xilasiyê ji bo van rêbenan tunebû... Piştî vir êdî film van bûyerên rûreşîya dîrokî şanî me dide; mirin, şkence, bi hezaran cihûyên mirî, odeyên gazê, firûnên mirovî ku tê de dihatin şewitandin...

Di sala 1942an de wext hatibû Szpilman û malbata wê jî bibin kampên naziyan. Dema ku wan rêz kirin, Szpilman bi saya polîsekî ji wir reviya lê malbata li wir ma û nazîyan ew birin kampên şewitandinê.. Ev zorî û keser yekemîn tiştê ku were serê Szpilmanî bû. Ji ber ku kesek li bajêr nema Szpilman li bajêr wekî xeyaletekî dijiya û heke kesek wî bidîta jî mirina wî misoger bû. Szpilman dizanî ku heke xwe veneşêre dê bimire lê piştî demeke ji ber ku gelek birçî ma, neçar ma ku cihê xwe vedişêre derbikeve. Szpilman ji bo perçeyek nan mal bi mal geriya û di malekî de rastî piyanoyek hat û hestwar bû, nêzî pîyanoyê bû û berhema Chopin a navdar lê da. Leşkerek wî dît û Szpilman tam difikirî ku leşker ew bikuje, leşker bi awayeke matmayî li Szpilman nêrî û heyranê hunera wî bû. Piştî van hest û nêrînê leşker, Szpilmanî nekuşte. Her çiqas bi vê bûyerê Szpilman ji talûkeya leşkerên Almanî xilas bûbe jî talûkeyek mezin li pey wî bû. Hewaya sar.. Leşkerê Almanî jî vê yekê texmîn kir û dîsa çû li bal Szpilman, ji ber ku Szpilman neqerise sakoya xwe dayê.

Roj bi roj leşkerên polonî axên xwe ji destên nazîyan distandin û leşkerên almanî jî neçar diman ku vekêşin. Piştî çend rojan Szpilman, ji bo rewşa dawîn hîn bibe derket kolanê û di encama şaşîtiyekê de ji aliyê polaniyan ve hat gulebarankirin. Szpilman ji piyê xwe birîndar bibû û xwe veşart malekî. Szpilman bangê leşkerên polonî kir û got 'Ez Cihû me, min nekujin' Polonî pirsîn, 'wê demê tu çima sakoyê Almanan li xwe dikî?' Bersiva Szpilmanî jî ev bû "Dicemidim."