2. hevalê ku yek ji taybetmendîyê bazidîyan nişanê me daye, ye.



heke tu bikaribi bi kurdî biaxifi û tu bi xwe jî ji xelkê bazidê bi jî, qet ferq nake, gava ku bazidîyek bizanibe ku tu zû da ji bazîde koç kiriye, yê - mîna heval nevzat- bêguman bi te re bi tirkî biaxife. tiştê ku zora min diçe ev e ku gundî jî aynî tişte dikin…



berê min texmin dikir ku ew ji ber xwe kêm ditîne ye lê dema ez rewşê wan tînim ber çavê xwe, ez dibînim ku bazîdi gelekî qurre û poz bilindin; û dibe ku ew ji ber wê qurretîya wan bibe: yanî, dibe ku di dilê wan de wê derbas dibe ku wan dixwazin nişanê te bidin ku çawa xwedîya tirkîyekî xweş in, û hwd.



ev jî spekûlasyonekî min e.

1. şivanek bayîzdî yê ku bi hevpeyvîna xwe dê min bi kêna kuştiye.



mehdî: "nevzat, tu çend salîyi?

nevzat: "on doquz abê"

mehdî: "kuro kurmancî xeberde!"

nevzat: "on yediye giriyorım abê" *



(binihêre: 41:30 pê ve)



http://youtu.be/d6gNVX153So?t=41m29s