14. li gund, wexta cara ewil bavê min ji min re bisiklêteke pînokyo kirî; dinya bûbû ya min. heta tekêrê wê ne teqiyan, zarokê tarê jî êdî ne hevalê remezanê mala hisên bûn, hemûçk hêvalên min bûn.

ji bêbisiklêtî û ji bêhevaltî ez li çarekê keriyam. taliyê min çarêyek dît. ew jî ev bû; xirtûmeke bi qasî îçlastîk qalind û elastîkî min û birê xweyî biçûk bi darê kotekê, bi şixulê du şev û rojekê, di dêvla îçlastîk me xiste nava tekeran. û êdî kevizrê tuj, perçê camên şikestî û dêrh û pîjan jî hew dikartibû tekeran biteqînin... çi demên xweş bûn... axir, heta bisikêt jihevde ket zarokên gund hevalê min bûn. niha bisiklêt tune û em û wan zarokan -ku niha şû simêlên wan nabire- hêjî em destbirakê hev in.