24. hey rojnivîska kaxizqediyayî! erê tu! ji te re dibêm

tu zanî ne ji ber te be ez ê hîn nekevim ferheng merhengan, peyvên min, hevokên min xelas.. êdî ji kîsê canê xwe dixwim, mîna ku şêrekî xedar, ji ber nêzê goştên çêlên xwe bixwe, erê ne kêm ne jî zêde..

wa li stenbolê dîsa bû şev, şev neynika helbestên gulîzerê ne û pariyekê jî yên osman mehmed

ew bû digo:

'gava kes li qeraxê şevê nema

ez ê lê bim

tu were...'

bi rastî jî gava kes qerexê şevê nema, û ger ez ê lê bim tuyê werî?

nivîs-gotareke dîpdirêj li ber destên min e, divê bibim serî lê tê bêjî qey destên min hişk bûne, minê bigotaya hibra pênûsa min ziwa bûye lê êdî her tişt bûye dîjîtal lewma hîn pêdivî li wê bêhnê nîn e..

ezê dirêj nekim, kes ji nivîsên dirêj hez nake lewma kurt kurt kurt..