1. Li gorî nêrîna Apê osman sebrî bêjeya 'Kurdmancî 'ji sê bêjeyan pêk tê Kurd+man+cî. Nêrîna wî jî ev e: Piştî tofana/lehîya Nuh nebî mirov/însan li dunyayê belav bûn, tenê Kurd di cîyê/cihê xwe de man, anku kes nema ji Kurdan pê ve.

Nêrîna Seydayê cegerxwîn cuda ye û ew jî wiha dibêje : Gundek hebû jê re manco digotin, xelkên wê gelekî har bûn û karê wan keleşî bû, anku talan dibirin li ser gundên derdora xwe, dayikan jî ji bo ku zarokên xwe bidin razandin, ew bi wan ditirsandin “Razin dê/wê gurê manco were we ” wiha berdewam bû “Gurê manco – Kurê manco - Kurmanc”, der barê vê yekê de jî zimanzan dîyar dikin ku bêjeya ‘manc’ ji navê gundê ‘mancî’ hatiye karê wan cadûbazî bû ‘sihirvanbûn’, û dema zerdeşt hat wî gundî û ji wan re got : Ez pêxember im, wan şerê wî kir, û ji ber ku dê nanê wan ji ber karê pêxemberîyê nemîne, Zeredeşt qewirand ‘berdanê’ li gorî vê çîrokê peyva ‘Mancî’ ji wir hatiye, peyva Laîtînî jî ‘Macîk ‘Magic’’e anku ‘sihir’ e.