17. Kurê yekî nexweş dikeve. Ban li Şêx Ebdilqadir dike û dibêje:

“— Ya şêx, ya şêx! Heke lawê min ji vê nexweşînê rabe, soz be ez ji te re pezekî bikim xêr.”

Kurê wî ji nexweşiyê radibe û baş dibe. Zelam li ser soza xwe nasekine û pezî nake xêr. Piştî salekê kurê wî cardîn nexweş dikeve, vê carê dîsa dibêje :

“— Ya şêx, ya şêx, soz be îcar ez pez bidim.”

Lê, kurê wî ji nexweşiyê ranabe û dimire. Zelam eciz dibe û dibejê :

— Ya şêx, wellehî ev kîna par bû.