9. Yekî ji xwe re kiribû edet ku dema yek dimir ew diçû gora wî vedikir, kifinê wî jê dikir û dibir, diçû. Ev bûyer bibû sedema nefreta xelkê. Dema ev zelam mir, kurê wî mêze kir ku vaye xelk bi neqencî behsa babê wî dikin. Ji ber vê çendê ewî biryarek holê girt: Pêwist e ew tiştek welê bike da ew tişta babê wî kirîye li ber ya wî de kêm bimîne û da î’tîbara babê wî bi şûn de were. Hema dest bi cih anîna biryara xwe kir. Dema mirîyek mir ewî çû mirî ji gora wî derxist û hem kifinê ji ber xist û bir, hem jî termê wî perçe kir. Îca dema xelk bûn şahidê vê bûyerê ji hev re holê gotin: (bnr: rehmet li kefendiz)