218. pêşîn dixwazim bibêjim ew ji bo roja berê ye û dixwestim jê li mijara (bnr: weşanên nûbihar) binivîsim. vî awayî baştir e.

duh, roja dawîn a fûara pirtukan ya bajarê bû. çend hefta berê min li lîsteyê weşanên ku werin fûarê çawên xwe gerandibû. bi nûbihar jî, ti weşanên kurdî lê tune bû. loma di çûyînê da ti hêvîyên ji bo pirtukên kurdî tune bûnn. ez li standan digeriyam û çend pirtuk standim. pirtûkên li ser mesayan dihat dîtin lê ji bo nihêrîna navê weşanê lazim bû mirov serê xwe rake jor.

wisa wisa bêyî xwendinê navê weşanan, min ew pirtukan dinêrîya. stand bi stand derbas dibûm, û hatim standekî. serî standê de pirtukek hebû û sernivîsa wê de ewa hebû: "ez kurdî hîn dibim". ez şok bûm serê xwe rakirim. "nûbihar". heman demê de me destpêyî xeberanê kir.

meseleyê lîsteya fûarê, navê min û wan, temena min, ji ku-bûyîna min, malbat û meytev; me li ser gelek tiştan xeber da. bi rastî ew jî gelek kêfxweş bûn. digotin ew çi rind e ku ti vî temenê xwe kurdî dixwînî u xeber didî. ji ber wî jî kêfxweş bûm (: lê bi rastî xeberdana bi wan re û dîtina pirtukên jî kurdî baş bû. xwestim 2 pirtukan bikirim lê abêyek destûr neda got bila ew hedîyeyê min bin.
paşê tiştek wiha got "hêjahîya xwendina te, ji pereyê wî mezintir e." tiştek nedîtî bû welleh.
rûniştim min re çayekî dan, me hinek din jî xeber da(behsa tirşikê jî kirim*) û çûm.