3. Heya heyamên dawiyê ji bo taştê em diçûn wir. Dema mêhvanên min jî dihatin min dibirin wê derê. Carekî em û hevalên xwe yên dibistanê bi malbatî em çûn taştê. Heya taştê anîn em ji birçiya mirin. Gellek dereng anîn. Dema taştê hat gellek çeşîdên wan kêm bûn. Çeşîdên rîçalan, hêka bi qelî û çend cureyên penîran kêm bûn. Me got çima weha ye. Gotin, xurekên taştê nemabûn ji ber wê me ji der ve kirîn. Dinya hinekî sar bû lê klîma pê nekiribûn. Em ji sermayê mirin. Ji hingî ve êdî em naçin. Naha cihê me yê favorî yê ji bo taştê Hancî ye.