1. xwarina ku piştî yek dimire ji aliyê malî û malbata yê mirî ve xêra mirî êvara îniyê li cîranan û li malên muhtac û mişhet tê gerandin..

2. gotinek pêşiyan e dibêjin:şîva miriyên xwe şand pisîka xwe jî li pey şand.

3. şîva kû dema dihate ji me re heta me dixware tirs û sehwa mirinê dikete dilê me de ye. dema xwarin xwarinê de hem mirin û hem jî kesê mirî dihate bîra me. Wê demê jî me ti tam û lezzet ji wê xwarinê ne distand.

4. li gor salnameyên îroyîn, êvara pêncşemê tê dayîn. çima ferqiyek wisa heye nizanim lê me her tim wisa dida.

5. li alîyê serhedê duv mirinê re roj a sÊYEMÎN Dİ NAVROJÊ DE TÊ DANÎN. XWERİN Jİ BO XÊRA MİRÎYÊ YE. LÊ ev çito xêre ez nizanim. KESÊN KU TÊN FİRAVÎNÊ HEMÛ DEWLEMENDİN. ya ez dizanim xêrê ji feqîra re bikî dibe xêr. dive xwerin bi feqîra re bê belavkirin.

6. (bnr: sedeqa serê zindîya)

êvare înîyê dayîna tebaqek xwarinê ya ku didin feqîra an der û cîrana ra tê gotin. edetekî xweşe lê tiştê ku min di derbarê vê şîva mirîyada zanibû şaşe digotin meriv xêra mirîya nede mirîyê meriv birçî dimînin û filan û bêvan.