1. Di dîrokê de gelek nivîskar xwe kuştine.
Wek kesên edebiyata cihanê de navdar walter benjamîn, jack london, Vladimir Msyakovski, stefan zweig…nav kurdan de jî ev yek berbiçav e. şikoyê hese, mohemed omer osman, du nivîskarên xwekuştî ên kurd in. Em sedemên xwekuştina wan nizanin. Bêguman her xwekuştinê de sedem cuda ye. Di vê çalakî û biryara kesane de, mirov di tûrikê jiyana xwe de gelek raz û hestên tevlihev û nefambar vedişêrin.

Em nikarin mijara xwekuştinê bi pêşdarazên beredayî mehkûm bikin. Divê baş bê fêmkirin ku nakokî û aloziyên heyî yên jiyanê, xwe bi siya mirinê nîşanî civatê didin.

Loma pirsa “Gelo çima xwe kuşt?” piştî mirinê giringiyê nade wate û sedemê. Hûn rast bibînin an jî nebinin, her xwekuştin ji sedî sed mijareke şexsî ye ku li gorî mantalîte û hebûna xwe sedemên rewa û mafdar dihewîne. Mirin û xwekuştin jin, mêr, zarok, netewe nas nakin.

2. nivîsa bi navê “Nivîskarî û xwekuştin” anî bîra min.

(Xwebûn) Here lînkê

3. Bûyerên ku zêdehî ber buhran û tengezariyan, carna jî ji ber sedemên din pêk tê ye. Yek ji van nivîskaran sergey yesenîn e, ji ber tengezeriyên derûnî hê 30 saliya xwe, xwe kuştiye. Nivîskarekî din jî beşir fuad e, ewî ji ber meraqê hê 35 saliya xwe xwe kuştiye, gotiye "min her şadî û dijwariya dinê tam kir lê mirinê tam nekir", pişt re zendê xwe jê dike û heta hişmendiya wî ser wî bûye nivîsiye heta paşê dema xwîna wî diherike pênûsa xwe li xwîna xwe dike û bi xwîna xwe dinivîse ta ku hişmendiya wî ser wî diçe.