1. rewşeke nizam çakî ye.

mesela di otobusên şeredarîyê de waxta ku ez şakiro, delîl dîlanar an jî stranên şoreşê falan gûhdar dikim ew tehma gûhdar kirina rêwîtîyên memleket nade.

ez nikarim tam bikevime wê modê. (hine cara hiş diçe û ez kesên devdorê xwe qet nabînim bile) lê dîsa jÎ nagîhîje wê tehmê.



min navbera agirî-wanê da zehv rêwîtî kirîye.

wan rêwîtîyan de, ji xwe teyîba wesayîtê de stranên kurdî lê dixe. piranî jî dengbêjî dibêjin.

lê li vira muzîkên pop a tirkî vedikin..

xêncî vê bûyerê; waxta ku min rêwîtîyên navbera bajarê serhedê da dikir, bi hevalîya dengbêjîyan re zevîyên zerbûyî û gîhayên dirûtîyên lod kirî ji min re hevaltî dikirin. û behra wanê..



(bnr: axx ka behra wanê) li vira gola sapancayê heye şûna şêra kundê kor e

di rojavaya tirkîyayê de jî rêwîtîyên navbera bajaran de daristan û hîşînayî pir e. erê hîşînayî û daristan zehf xweş in lê bi hevaltîya wan re guhdar kirina dengbêjî stranên kurdî dîsa jî kêf û coşa zevîyên zer ên memleket nade.



bi tenê rêwîtîyan de na, waxta bi hevaltîya stranên me re li pencereya odeya xwe da derva temaşe dikim, ew kêmasîya dîsa xwe dûbare dike.



waxta ku nav sûkê da dimeşim guhê min de berguhk, mirovên ne esmer, yên çûr mur ên ku peyva hacı, hafız, reis devê wan dernakeve li ber min re derbas dibin ez qehr dibim *



ez dixazim esreke giran de li hemberê kelaya mêrdînê têr bi têr delîl û şakiro gûhdar bikim.