biriqîn
(lêker)(navdêr, mê) çirisîn, teyisîn, ronahî jê hatin, ron diyar bûn, geş xuya bûn: Tava rojê dibiriqe. Zêrrê zer dibiriqe. Esman sahî ye û stêr dibiriqin.. Tewîn: -biriq-. Bi alfabeyên din: Kurdî-Erebî: برقین. Herwiha: biriqan biriqhan biriqhîn biriqihan biriqihîn biriqiyan biriqîyan biriqyan birqan birqhan birqhîn birqihan birqihîn birqiyan birqîn birqîyan birqyan. Bide ber: bilqîn pirqîn. Têkildar: biriqandin. ji: birq + -în. jê: biriqiyayî biriqok biriqokî biriqokîtî biriqoktîBi zazakî, beriqîyayene, çirisîyayene, şewq dayene, şewle dayene
Peyvê û wateya wê şîrove bike, mînakan bide