binelî
(navdêr, mê) binecî, binecih, rûniştvan, şênî, xwecih. ji: Ji gotina îranî ”buna”, ko tê maneya mal, xanî, hêwirgeh û paşpirtika tirkî ”lî” çê bûye û ketîye kurdî û farizî jî. Di farisîya navîn da ”bunek”, di bêlûcî da ”bunag” e û tê eynî maneyê. Di ermenkî da bi eynî maneyê bûye ”bnak”.(Têmûrê Xelîl: Gotinên kurdî-îranî di ermenkî da, Nefel.com, 11/2008)
Peyvê û wateya wê şîrove bike, mînakan bide